Inicjatywy Janssen - Życie z rakiem prostaty

Wiele osób cierpiących na raka prostaty ma trudności z rozmawianiem o swoich osobistych problemach zdrowotnych, zwłaszcza o tych związanych z seksem. Pokonanie tych barier może przyczynić się do ograniczenia wielu działań niepożądanych terapii oraz znalezienia rozwiązań większości tych problemów. Jak nietrudno się domyślić, guzy w obrębie narządów rozrodczych mogą mieć wpływ na życie seksualne pacjentów. Podczas prostatektomii istnieje duże ryzyko uszkodzenia nerwów i tętnic w sąsiedztwie prostaty, co powoduje zmniejszenie dopływu krwi do członka i może prowadzić do zaburzeń wzwodu.

Świadomość choroby i akceptacja zmian w życiu seksualnym mają fundamentalne znaczenie i są pierwszym krokiem, jaki pacjent może podjąć, aby poradzić sobie z chorobą. Poza czynnikami bezpośrednio uzależnionymi od typu wybranego leczenia czynniki psychologiczne w dużym stopniu wpływają na proces leczenia.

ZABURZENIA POŻĄDANIA I PROBLEMY W RELACJACH

Moment rozpoznania, jak również okres leczenia, wiążą się z silnym stresem emocjonalnym, który może wywołać brak zainteresowania seksem i spadek pożądania seksualnego. Jest to stan przejściowy, który często mija, gdy tylko pacjent poczuje się lepiej. Ponadto wskutek stosowanych terapii mogą pojawić się myśli depresyjne, które mają wpływ na sferę pożądania i pobudzenia, co może pogłębić się jeszcze bardziej, jeśli partnerka nie ma właściwego podejścia do choroby. W normalnych warunkach, kiedy mężczyzna czuje się pobudzony seksualnie, jego mózg mimowolnie wysyła sygnały nerwowe, które przez rdzeń nerwowy wędrują aż do okolic odbytu, prostaty, cewki moczowej, a wreszcie do członka

Impulsy nerwowe uwalniają związki chemiczne, które powodują rozszerzenie ciał jamistych i naczyń krwionośnych. Kiedy krew dociera do naczyń krwionośnych członka, dochodzi do wzwodu. Należy podkreślić, że te impulsy nerwowe i zachodząca reakcja łańcuchowa nie podlegają kontroli. Działania niepożądane niektórych terapii przeciwnowotworowych powodują uszkodzenie nerwów i mniejsze unaczynienie, co może utrudniać osiągnięcie wzwodu, zwłaszcza jeśli objawom tym towarzyszy niepewność, stres, strach przed niepowodzeniem oraz czarne myśli. Wreszcie może się zdarzyć, że po interwencji w okolicy​​ prostaty i miednicy nasienie trafia do pęcherza moczowego i dlatego jest później wydalane z moczem. To zjawisko jest znane jako wytrysk wsteczny. Dlatego bardzo ważne jest, aby niezwłocznie zgłosić te problemy lekarzowi, który określi najodpowiedniejszą ścieżkę rehabilitacji. Trzeba przy tym pamiętać, że całkowite zaangażowanie i dialog między partnerami pomagają i przyspieszają proces leczenia.

LEKI I LECZENIE ŁAGODZĄCE EFEKTY TERAPII HORMONALNEJ

W leczeniu raka prostaty i niektórych przypadków raka jąder stosuje się celowane terapie z użyciem testosteronu. Wzrost komórek raka prostaty jest związany z obecnością testosteronu – hormonu płciowego wytwarzanego głównie w jądrach. Dlatego w celu zablokowania wzrostu guza konieczne jest obniżenie poziomu testosteronu za pomocą leków.

Terapia hormonalna nie jest wolna od działań niepożądanych, które są bardzo podobne skutków usunięcia jąder, tj. utrata popędu płciowego i trudności z osiągnięciem wzwodu. Aby ograniczyć te niekorzystne efekty terapii, lekarz ocenia wraz z pacjentem możliwość zastosowania leków wywołujących wzwód poprzez zwiększenie dopływu krwi do członka. Implanty umieszczane w worku mosznowym to tylko sztuczne jądra, które są wszczepiane w celu zapewnienia estetyki moszny, co pomaga pacjentowi w zachowaniu poczucia własnej wartości. Dostępne są aparaty próżniowe złożone z przezroczystego cylindra zakładanego na członka. Za pomocą pompki usuwa się powietrze z cylindra, przez co ciśnienie wokół członka spada, a krew dopływa do jego wnętrza, doprowadzając do wzwodu.

Natomiast proteza członka składa się z dwóch części – jedna z nich, umieszczona wewnątrz narządu, składa się z dwóch rozszerzalnych cylindrów, a druga, umieszczona w mosznie, jest rodzajem pompki wtłaczającej płyn do tych dwóch cylindrów w celu wywołania wzwodu. Implant jest wszczepiany w znieczuleniu i na stałe.